Kao tinejdžerka „gradila je karijeru moderne plesačice i bila uspješna ilustratorka. Kada je imala 20 godina, nakon što je napustila oboje, beznadežno se zaljubila u [Samjuela] Beketa, 21-ogodišnjeg sljedbenika svog oca.“ On je ubrzo prekinuo njhovu jednostanu vezu, incident koji je možda podstakao njen nervni slom. Beket je bio jedan od samo nekoliko ljudi koji su je kasnije posjećivali u mentalnoj ustanovi gdje je i umrla 1982. godine nakon što je decenije provela hospitalizovana.
Prije nego što je podlegla bolesti, Lucija je bila vrlo uspješna umjetnica koja je radila „sa nizom radikalno inovativnih učitelja plesa“, bilježi Hermiona Li u svojoj recenziji nedavne biografije koja „dokazuje da je Lucija bila talentovana.“ (Pogledajte fotografiju iz Pariza iz 1929. godine). Njen obećavajući talenat čini njen pad utoliko dramatičnijim, a njena tragedija je inspirisala brojne senzacionalne biografije, drame , roman, kao i strip.
C. Ruf / Wikipedia
Lucija je takođe inspirisala nepovoljan portret u Beketovoj drami San o lijepoj do osrednjoj ženi (Dream of Fair to Middling Women) i, još famoznije, možda pružila model za jezik u djelu Fineganovo bdijenje (Finnegans Wake) Kao što je Džojs jednom primjetio: „Ljudi govore o mom uticaju na moju kćerku, ali šta je sa njenim uticajem na mene?“
Odnos između oca i kćerke je bio predmet uznemirujuće spekulacije, koje su možda izazvane Lucijinim „mentalnim agonijama sa fiksacijom na oca“ kako je to sročio Robert M. Polhemus sa Stanforda i „erotišući odnose otac-kćerka, muškarac-djevojčica“ u djelu Fineganovo bdijenje (Finnegans Wake) koji je protkan idejama Frojda i Junga „seksipilnim nimficama na kaučima njihovih sekularnih ispovjednika.“
Bez nagovještavanja onog najgoreg, možemo vidjeti ostatak ovog uznemirujućeg odlomka kao parodiju na ideje Junga i Frojda, koje, kako to piše Louis Menand je prezirao.
Pa ipak, Džojs je poslao Luciju da posjeti Karla Junga „švicarskog fićfirića“, kako je on to jednom napisao, „kog ne treba brkati sa bečkim fićfirićem“. Ponašanje njegove kćerke je postalo „sve češće haotično“, Li piše „povraćala je hranu za stolom; bacila stolicu na Noru [Barnakl, njenu majku] za Džojsov 50. rođendan… prerezala je telefonske žice kada su ga prijatelji zvali da čestitaju za neminovnu publikaciju djela Uliks (Ulysses) u Americi; palila stvari…“
The Stuart Gilbert Collection, Harry Ransom Center, Univ Texas, Austin
Nakon niza doktora i dijagnoza i „prisilnog zatvaraja“, Jung ju je pokušao analizirati. Bio je upoznat sa Džojsovim radom, a je 1932. godine je napisao i ambivalentan esej na temu Uliksa (nazivajući ga „knjiga predanog poštovanja za bijelog čovjeka opsjednutog objektom“, koje je poslao Džojsu uz pismo. Jung je vjerovao da su i Lucija Džojs i njen otac imali šizofreniju, ali da je Džojs, po Menandovim riječima, „bio funkcionalan jer je bio genije“. Kako je Jung rekao Džojsovom biografu Ričardu Elmanu, Lucija i Džojs su su „poput dvoje ljudi koji idu na dno rijeke, jedno pada a drugo roni“. Jung je takođe, piše Li, „smatrao da je ona toliko umršena u psihički sistem svog oca da bi analiza bila nemoguća.“ Nije joj mogao pomoći, pa ju je nevoljno zatvorio u mentalnu bolnicu.
Veliki dio odnosa Džojsa i njegove kćerke ostaje misterija zbog toga što je Džojsova prijateljica Maria Džolas uništila gotovo svu njihovu korespondenciju. (Slično tome, Beket je spalio sva Lucijina pisma). To nije spriječilo njenu biografkinju Kerol Loeb Šlos da piše o njima kao o „plesnim partnerima“ koji „su se razumjeli, jer govore istim jezikom, jezik koji još uvijek nije prešao u riječi…“ Ono što je jasno je da je „Džojsova umjetnost okružila“ njegovu kćerku „progonila je od rođenja“ i bila dio okolnosti koje su rezultovale time da su ona i njen brat često živjeli u
Wikipedia
ekstremnom siromaštvu i nestabilnosti.
Lucija je zamjerala svom ocu ali nikada nije bila u stanju da se u potpunosti odvoji od njega nakon nekoliko neuspjelih veza sa prominentnim
ličnostima, uključujući američkog umjetnika Aleksandra Kaldera. Da li njenu priču karekterišemo kao zlostavljanje ili, kao što Li piše o Šlosinoj biografiji (Lucia Joyce: To Dance in the Wake(Lucija Džojs: Plesati na Bdijenju / Lucia Joyce: To Dance in the Wake), kao „ljubav i kreativnu intimnost“ zavisi od toga kako shvatamo ograničene dokaze koji su nam dostupni. Brisanje Lucije iz života njenog oca je započelo nedugo nakon njegove smrti, a njena „je priča o onome što ne treba biti rečeno“, piše Šlos. Ali ona to zaslužuje, koliko god je to moguće. Da je njen život bio drugačiji ona bi bez sumnje zbog sopstvenih zasluga bila veoma poznata kao umjetnica. Kao što je jedan kritičar napisao o njenom umijeću kao izvođača, lingviste i koreografa 1928. godine, Džejms Džojs će „možda čak biti poznat kao otac svoje kćerke.“
The post Porodična šizofrenija: poznata kćerka još poznatijeg oca appeared first on Lola.